5 කොටස ..

තිලිණගේ කතාවත් හරි තමයි.. මට දැන් වෙනදා වගේ කතා කරන්නවත් හිතක් නෑ.. මම හාන්සි වෙලා කල්පනා කර කර හිටියා.. 

"ඉඳා.."  තිලින මගේ ඇඟට පොතක් විසි කරා..

"මේ මොකද්ද?" 

"ඔය කම්මැලි කම යන්නත් එක මම ලැස්ති වෙනකන් බලපන්කො.. සමහරවිට ශෝක mood එකත් නැතිවෙයි"

ඌ එහෙම කිව්වේ නිකන් පල් එකට වගේ..

මටත් මොකෝ.. නිකන් ඉන්න එකේ මම ඒක අතට අරන් පෙරලුවා..

අම්මට උඩු.. album එක.. යකෝ මූ නම් දෙයියෙක්.. මට නිකන්ම ඌ දිහා බැලුනා..

"යකෝ බලපංකො මුගේ මල් හිනාව.. හරි හරි.. thank කරන්න ඕන නෑ.. හැබැයි පුතෝ ඔය මගේ නංගි.. ඒක මතක තියාගනින්.."

මට මුකුත් කියන්න කටට ආවේ නෑ.. මම හිනා වෙලා album එක බලන්න පටන් ගත්තා..

ඒ photos මාර ගති..  කොහොම හරි ඒ photos වල පිහිටෙන් තිලිණයට පින් සිද වෙන්න මම දවස ගෙවා ගත්තා..

ඒත් ඉතින් හරියට වැඩක් කරගන්නනම් මට බැරි උනා.. රෑ නිදාගන්න ඇඳට ගියත් නින්ද අහලකවත් නෑ.. මම balcony එකට ගිහින්  කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා.. අන්තිමට කල්පනා කරලා කරලා තීරණයක් ගත්තා.. ඒ තමයි නංගාව   අමතක කරන එක. මගේ තරාදියේ එයාව මගේ ජීවිතේට ලං කරගන්නවාට වඩා ඈත් කරන්න හේතු තියෙන පැත්ත බර වැඩියි..

එයාව මට අයිත් කවදාවත් දකින්න වෙන්නේ නෑ. එයාව මම දැකල තියෙන්නේ එක දවසයි. කතා කරලවත් නෑ හරියට.. අඩු ගානේ නමවත් දන්නේ නෑ.. අනික එයාට කොල්ලෙක් ඉන්නවනම් මම එයා ගැන හිතලා වැඩක් නෑ. එයා මම ගැන එහෙම හිතන්නේ නැත්තම් මේ වැඩේ තේරුමකුත් නෑ.. ලොකුම දේ තමයි එයා තිලිණගේ නංගි උන එක.. තිලින කොච්චර මගේ යාළුවා උනත් අයියා කෙනෙක් විදියට එයා කොහෙත්ම කැමති වෙන එකක් නෑ.. එහෙම උනොත් අපේ friendship එකටත් කෙල වෙනවා.. ඒ නිසා මම නංගාව  අමතක කරනවා..

දැකල තියෙන්නේ එක දවසක් උනත් ඒ ඇස් දෙක අමතක කරන්න මට හිතපු තරම් ලේසි උනේ නෑ.. එත් මට කරන්න උනා..